Γύρω από το ποντιακό τραπέζι: «Η γλυκιά εποχή της κολοκύθας...»

της Αντιγόνης Ιωαννίδου

Κάθε καλοκαίρι, μέσα στα απέραντα ποντιακά περιβόλια, κάτω από τρυφερούς βλαστούς που απλώνονται πέρα για δεκάδες μέτρα μεστώνει θριαμβευτικά η αγαπημένη του ποντιακού σπιτιού, η γλυκιά κολοκύθα. Άλλοτε κίτρινη εξωτερικά με μακρύ λαιμό, με «γούλα», όπως λέμε στα ποντιακά, ή αχνά σταχτοπράσινη, σχεδόν άσπρη εξωτερικά και στρογγυλή. Αυτή την τελευταία αποκαλούμε «καστανίτσα» επειδή η γεύση της μοιάζει αυτή του κάστανου.

Οι κολοκύθες ωριμάζουν γύρω στα τέλη Αυγούστου και στις αρχές του φθινοπώρου. Τότε κάθε νοικοκυριό τις μαζεύει και τις φυλάει στο κελάρι. Με αυτές θα φτιάξει φαγητά και σούπες, πίτες αλμυρές και γλυκές, και επιδόρπια.

Η κολοκύθα βρίσκεται το ίδιο καλά στο καθημερινό τραπέζι αλλά και στο εορταστικό, αφού η γλυκιά κολοκυθόπιτα, ο πουρμάς βρίσκεται πάντα στο Χριστουγεννιάτικο ποντιακό τραπέζι, αναπόσπαστο στοιχείο της ποντιακής γαστρονομίας της περιόδου.

Στον ιστορικό Πόντο συνηθίζουν το καλοκαίρι να αποξηραίνουν λεπτά φετάκια κολοκύθας στον ήλιο, περασμένα σε κλωστή και κρεμασμένα στο σχοινί. Αυτά τα αποξηραμένα φετάκια φυλάνε στο κελάρι για το χειμώνα και τα λένε «σιρίν». Χρησιμοποιούν το σιρίν σε μια σειρά από εύπεπτα φαγάκια όπως τα «τσιμίδεα», το «γιαχνίν με κολογκύθεα» και το γνωστό στους παλαιότερους πρόσφυγες ως «γαλατοκολόγκυθον»...