του Μάκη Καρασαββίδη
Από την
παιδική μου ηλικία ως και τη στιγμή του τελευταίου «αντίου» την ένοιωθα ως
τέταρτη γιαγιά μου, μιας και εγώ είχα το προνόμιο -για λόγους που δεν είναι του
παρόντος να αναφέρω- να έχω τρεις γιαγιάδες και τρεις παππούδες.
Χαρίκλεια
Καρασαββίδου, το γένος Κεσίδου. Γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Κιασιάρ’, της
περιοχής Κιόλιας, του Νομού Κάρς. Στην Ελλάδα, στην Ποντοκερασιά του Κιλκίς,
ήρθε το 1920, μικρή παιδούλα «8 χρονισνών». Τα σπίτια μας «γιάν’-γιανά»
(δίπλα-δίπλα).
Η
Χαρίκλεια Καρασαββίδου (η θεία μ’ η Χάρικλη ), άνθρωπος χαρισματικός, δυναμικός
και κυρίως πρόσχαρος, γλεντζέδικος -έξω καρδιά που λέμε- χαρακτήρας, κέρδιζε
κάθε συνάνθρωπο της από την πρώτη κιόλας στιγμή. Δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση να
μη κερδίσει κι εμένα, όταν μάλιστα από τα γεννοφάσκια μου και πολλές φορές τη
μέρα δεχόμουν - ως το μικρόν το μωρόν τη γειτονίας - την αγάπη, τα χάδια και τα
πειράγματά της.
Αργότερα
όταν άρχισα να καταλαβαίνω τη ζωή, ένοιωσα και τη δυναμικότητα που εξέπεμπε
τούτη η γυναίκα. Όπως και όλες οι άλλες σχεδόν γυναίκες - γιαγιάδες του χωριού,
έζησαν και βίωσαν ως παιδούλες την τραυματική εμπειρία του βίαιου ξεριζώματος
από την πατρίδα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου